Dag 16 vrijdag 17 maart 2023 Montmort-Lucy - Sézanne 32 km

Weer een dertiger (30+ km) gewandeld vandaag in prachtig weer.

Vanmorgen ook weer heerlijk ontbijtje met goede koffie in een prachtig huis midden in de landerijen. Het huis ligt voor ons gevoel in the middle of nowhere (echt ver in het buitengebied). De gastvrouw (naam kwijt) had ons aangeboden om ons naar het dorpje Montmort-Lucy te brengen met de auto. Het aanbod was lichtelijk verleidelijk maar we zijn toch bezig aan een voettocht?? Dus nee, we wandelen er zelf wel heen. Ze hadden al aangegeven dat er op vrijdag een weekmarkt is in het dorp. Daar zouden wij wel wat proviand voor onderweg kunnen regelen. Bij de plaatselijke patissier hebben we wat broodjes gekocht voor onderweg en op de markt een trosje gezonde vitaminen in de vorm van bananen. Verder waren er maar weinig kraampjes op de markt, een beetje vergelijkbaar met Dongen. Er stond ook een wagen met gebraden kip, maar om zo’n kip heel de tocht in de rugzak mee te nemen leek me niet zo’n goed idee. 

Nadat we de markt bezocht hadden gingen we weer verder op pad. We wisten dat het weer een tocht van ongeveer 30 km ging worden. We zouden proberen om de kilometers die de officiële route ons om zou leiden via Goolge Maps korter te lopen. Het was prachtig wandelweer met een temperatuurtje ruim boven de 10 graden en lichte sluierbewolking. Het stukje asfalt dat we tot het dorp hadden gehad hebben we al vrij snel verlaten en het werden weer landweggetjes en bospaden. Lange stukken van minimaal 5 km zonder ook maar iemand te zien en zonder dorpjes. En als je dan in een klein dorpje komt zie je ineens een paar mooie (als je er van houd) palmbomen staan. Dat voelt op dat moment alsof je een stuk overgeslagen hebt. Een paar passen verder ben je weer in de werkelijkheid en sta je weer op een bospad.

We hebben de Jacobsroute even los gelaten en zijn u via Google Maps richting Sézanne aan het lopen. Maar dan krijg je af en toe met verassingen te maken. Niet elk pad is heel het jaar open. Dan maar weer een alternatieve route zoeken die ook de goede richting opgaat. Op een moment kwamen we op een terrein waar hekken van twee  meter hoog omheen stonden. Vanaf de kant waar wij vandaan kwamen was dat terrein vrij toegankelijk zonder waarschuwingsborden of iets dergelijks. Maar nadat we ongeveer een kilometer verder waren stonden we ineens voor een grote poort die gesloten was.  Tja, moeten we nu terug?? Ik denk dat de lezers van mijn eerdere verslagen de uitkomst al wel weten. Ik ga echt geen kilometer terug lopen!! Ik was wel blij dat we op dat moment met z’n tweeën waren. We liepen een honderd meter langs de afrastering en daar zagen we een mogelijkheid om er overheen te komen. Beide eerst de rugzak af. Ik eerst er overheen, daarna de rugzakken van beide en toen Ton er overheen. Eenmaal over die omheining moesten we nog zo’n 20 meter door zeer dichte struiken een pad banen voordat we op een open weiland kwamen. Via dat weiland liepen we terug naar het pad dat we aan het volgen waren. Bij dat pad aangekomen stond er na 500 meter weer een poort. Bij deze hadden we minder moeite om er langs af te kunnen. Al bij al begon het weer aardig op een survival tocht te lijken.

Onderweg toch ook weer wel erg genoten van de natuur. Toch weer op zoek naar die lente. En ja hoor, gevonden. De vroege sterhyacint, gewoon speenkruid en slanke sleutelbloem (volgens mij familie van de primula). Verder nog een das gespot (was niet zo moeilijk, lag dood langs de weg maar toch). 

Bij het dorpje Lachy mijn profiefoto voor Facebook gemaakt ;-). Leuk om die reacties te zien en ik denk ook dat er weinig mensen zijn die niet even een kleine glimlach op het gezicht kregen bij het zien van die stomme foto. Het leven is al serieus genoeg, en ik vind dat er meer gelachen mag worden.

En net voordat we bij Sézanne aankwamen nog even naar de machines waar de arbeiders de druivenstruiken mee vast zetten gekeken. Machientjes lijken erg op de ringtangen waarmee wij thuis de komkommers langs het touw vast zetten.

Bij het binnenkomen van Sézanne kwamen we al vrij snel bij het adres dat we deze keer via Booking.com hadden geregeld. Tja goed lezen hoort er dan ook bij. Rue d’Epernay 29 is dan weer net wat anders dan 29 bis. Tuurlijk zoeken we tijdens deze trip niet de duurste locaties uit maar bij nummer 29 was het toch wel even slikken. Maar 29 bis zag er beter uit. Na een beetje brutaal zijn en gewoon binnen lopen en nog een telefoontje gepleegd te hebben zijn we dan toch in onze kamer terecht gekomen. Verder nog steeds niemand gezien hier. Dus reclameren over dat extra bed dat op de kamer zou staan zit er ook even niet in. Dus vanavond met een man in bed. Tja ook dat is de Camino. 

Bij dit onderkomen zat ook geen avondmaaltijd inbegrepen dus nadat we na de tocht even rust genomen hadden zijn we nog even verder het stadje ingegaan om wat te eten. Bij de eerste beste pizzatent zijn we naar binnen gegaan. Heerlijk, goede stoelen, goei biertje (Leffe blond) en ik een heerlijke chilli burger met kip en Ton een iets te grote pizza. Voordeel voor Ton, die heeft zijn knapzak voor morgen al gevuld.

Na het eten nog even langs de supermarkt voor een paar biertjes voor vanavond en wat beginvoeding voor morgenvroeg. In die supermarkt ook nog effe een paar flesjes La Trappe Quadrupel gespot en dat was best moeilijk om er daar niet één van mee te nemen. (Uit praktische overweging toch maar Leffe blond uit blik)

Zo zit ik nu mijn biertjes te nuttigen tijdens het schrijven van dit verslagje. Vroeger in de tijd dat ik naar school ging (ja ik ben ooit naar school geweest en das heel lang geleden) had ik een gruwelijke hekel aan verslagen schrijven. En dan denk ik er overdag over na waar ik nu het plezier vandaan haal om na zo’n best wel vermoeiende dag dit verhaal weer te schrijven. Nou, misschien is het dat biertje dat ik er nu bij heb staan en vroeger niet? Ik denk vooral dat het nu mijn eigen verhaal is wat ik mag vertellen. Op school moest je een verslag schrijven over dingen waar op dat moment niet altijd je interesse lag. En het is vooral ook mijn eigen dagboek dat ik met jullie deel en ik geniet er van. Ik voel dat ik heel veel geluk heb dat ik deze tocht mag maken en het is fijn om geluk te delen.

Uiteindelijk weer een heel verhaal, er komt een dag dat ik minder mee maak of minder goed uit mijn woorden kom maar ik hoop dan nog net zo gelukkig te zijn.

Groetjes en graag tot morgen,

Alfons

https://www.relive.cc/view/vRO7J14Zoyv