Dag 8 donderdag 9 maart 2023 Anhée - Niverlée 44,5 km

Vanmorgen precies een week geleden (2 maart) ben ik er aan begonnen, mijn tocht naar Santiago de Compostella. En wat had ik die dag toch een prachtig weer om te vertrekken. Als je dan het weer van de laatste dagen ziet had het ook heel anders uit kunnen pakken.

Na de relatief korte etappe van gisteren en voldoende rust was ik vanmorgen op tijd op. Vandaag stond er een lange etappe op de planning. Ik was er bij het opstaan nog niet aan uit via welke weg ik naar mijn volgende slaapadres bij Miriam en Marc in Niverlée zou wandelen. 

Eerst mijn rugzak weer gepakt en om half acht aan tafel voor een heerlijk ontbijt. Er was van alles voorzien tot zelfs 3 gekookte eitjes toe. Twee van de drie heb ik maar samen met een paar boterhammen met kaas in mijn lunchpakketje gedaan voor onderweg. Verder heerlijk ontbeten en klaar gemaakt voor vertrek. Jacques had ondertussen nog een mooie stempel in mijn credential gezet. Hij was er zelf ook blij mee, en anders ikke wel. Jammer dat de taal het communiceren wat lastig maakte maar daar moet ik maar aan wennen denk. Na afscheid genomen te hebben van Christine en Jacques stond ik klokslag acht uur buiten om aan mijn tocht te beginnen. 

De weersvoorspelling zag er beter uit dan gisteren. Meest droge perioden met af en toe kans op lichte regen.

Ik koos er voor om langs de Maas te beginnen op weg naar Dinant. Na iets meer dan een uurtje wandelen kwam ik in Dinant aan waar ook de Abdij van Leffe staat. De abdij heb ik wel even bezocht maar na wat ik bij de Abdij van Averbode gezien heb was dit maar een kapelletje. Hier zijn ze dan weer beter in bierbrouwen denk ik dan. Al vrij snel liep ik verder en kwam ik bij de Collegiale kerk Onze-Lieve-Vrouw van Dinant (bron:Wikipedia) aan. Daar maar even naar binnen gegaan en aan een madam die daar aan het poetsen was gevraagd of zij een stempel kon regelen in mijn credential. Terwijl zij met mijn Pelgrimspaspoort naar de sacristie ging om die stempel te zetten heb ik maar een kaarsje aangestoken voor het thuisfront en mijn volgers. Lang mocht dat allemaal niet duren want ik had nog meer te doen vandaag. Ik ben de Maas maar blijven volgen en dan ga je net buiten Dinant onder de snelweg door. Als je op de snelweg rijdt heb je er amper erg in wat voor bouwwerken dat die viaducten in heuvel of bergachtige gebieden zijn. Als je er onder doorloopt maakt het best wel indruk. 

Het Jacobspad wisselt af en toe van oever van de Maas. Op een bepaald moment liep ik op een wandelpad op de Zuid-oever terwijl het Jacobspad aan de andere kant lag. Toch maar doorgelopen want er stonden aanduidingen van een ander wandelpad dus het zal toegankelijk zijn. Nou het was toegankelijk maar dan wel in de categorie ‘spannende paadjes’. Geen breed asfaltpad maar een smal spoortje dat door de regenval van de laatste dagen erg glibberig en glad was. Op een bepaald moment zag ik alleen nog een grote stijle rotswant waarvan ik dacht dat het hier op zou houden. Toen ik eenmaal bij die rotswant aankwam was er toch nog een heel smal paadje gemetseld. Het water van de Maas stond zowat gelijk met de bovenkant van het pad. De rotswant helde nog een stuk over het pad heen dus ik kwam met de bovenkant van mijn rugzak tegen die rotswant en moest toen een stukje zijwaarts langs die rotswant. Een volgende keer doe ik zo’n situatie beter mijn rugzak even af want het was balanceren en je moet er niet aan denken dat je het water inschuift. Het pad vervolgend werd het steeds mooier. Soms een watervalletje, of weer een overweldigende stijle rotswant. Soms kwam het zonnetje door. Aan de andere oever mooie huizen of bijna kastelen. Een vrachtschip waar ik in de ochtend in Dinant nog langs gelopen was kwam mij voorbij. Een stukje verderop lag dat schip in de sluis en haalde ik hem weer in. Met het wandelpad onder langs de oever ging het nog steeds goed tot ik bij een paar arbeiders aan kwam die zeiden dat daar het pad niet verder ging en dat ik beter een stukje terug zou lopen om bovenlangs verder te gaan. Verder door gaan is te stijl en gewoon niet mogelijk. En je raad het al, dat moest ik eerst zelf gezien hebben. En ja ze hadden gelijk, maar om dan na een kwartiertje bij die mannen terug langs te komen en alsnog de weg boven langs te vervolgen, dat paste mij niet. Dus ik op handen en voeten tijgerent tussen de bomen en struiken die berg op. Mezelf aan boomwortels omhoog trekkend naar boven. En ja er waren wel wat spannende passages bij. En wat was ik blij toen ik boven aan kwam. Maar ik hoefde niet bij de arbeiders terug langs en ik kon weer door. 😜

De route volgend zou ik vandaag nog wel eens in Frankrijk aan kunnen komen en dat was ook zo. Givet is een Frans stadje met een heel groot fort boven op de rotsen. Toen ik door dit stadje liep werd ik gecontact door de gastvrouw van vanavond Miriam. Ze vroeg me hoe laat ik dacht aan te komen. Het was op dat moment even lastig te zeggen want soms had ik wel internet en dan weer geen internet op mijn telefoon. Het was op dat moment toch nog ruim 8 km wandelen en op terrein waar het lastig is om een gemiddelde van 5 km/h aan te houden. De laatste 4 km begon het ook nog te regenen dus de poncho maar tevoorschijn gehaald en oefening baart kunst. Binnen een paar tellen kon ik weer verder. Door een voorbijganger in een auto werd ik erop geattendeerd dat ik bij het poncho aantrekken mijn pet was verloren. Gelukkig was dat maar 20 meter terug. 

Om kwart voor zeven kwam ik bij gastvrouw Miriam aan waar ook medepelgrim Ton uit Bladel aan tafel zat. We zijn maar meteen aan de keukentafel voor de kachel gaan zitten want het warm eten zou bijna klaar zijn. Eerst even een vlierbes drankje en daarna gegeten. Tijdens het eten kwam de partner van Miriam ook thuis zijn naam is Marc. Samen hebben we nog lekker wat gekletst en toen was het wel tijd om me even op te frissen en naar mijn kamer te gaan.
Nog even een lekker biertje aan Miriam gevraagd en gauw dit verslagje geschreven.
Wat de bestemming morgen wordt weet ik nog niet.

Nu ga ik slapen. Welterusten en tot morgen……

https://www.relive.cc/view/veqzXNGEQ7O