Dag 63 woensdag 3 mei 2023 Gamarthe – Saint-Étienne-de-Baïgorry 26 km

Vandaag een balansdag. Te warm voor een grote afstand en ook nog één en ander te regelen.

We waren weer op tijd wakker deze morgen. Van de vijf pelgrims die gastvrouw Vallerie gisterenavond nog had opgehaald in Saint-Jean-Pied-de-Port heeft ze er deze morgen om half zeven al weer twee terug gebracht naar die plaats. Zij wilde vandaag de oversteek over de Pyreneeën maken en willen i.v.m. het warme weer het grootste stuk voor de middag gedaan hebben. Vallerie was om kwart over zeven weer terug om voor ons en de andere drie pelgrims het ontbijt te verzorgen. Het is als een zoete inval bij Vallerie. De ontbijttafel stond bij haar in de woonkamer gedekt. De vijf pelgrims die gisteren nog zo laat aan kwamen mochten bij haar in huis gebruik maken van de douche en toilet. Het was qua nationaliteiten een zeer gemêleerd gezelschap. De pelgrims die Vallerie al weggebracht had waren een Duitser en een Zwitser. Aan de ontbijttafel troffen we de jonge Veronika uit de omgeving van München in Duitsland en een Italiaanse man uit Turijn van ongeveer 70 jaar en een Italiaanse vrouw van Sicilië van 85 jaar (ook zij gaat de Camino lopen). Vallerie vond dat ze deze oudere vrouw niet buiten in de grote tent kon laten slapen dus die kreeg bij Vallerie binnen een bed. Het ontbijt was prima verzorgd met goede koffie en een heerlijk roerbak eitje bij het brood. 
Om acht uur waren we aan het wandelen. We hebben met Vallerie afgesproken dat ze ons in de middag op komt halen en dat we de komende nacht weer bij haar overnachten. We konden dus veel van onze spullen bij haar achter laten. We hebben ieder onze rugzak wel aangedaan maar dat was vooral om voldoende water bij te hebben en later wat broodjes en bananen in mee te kunnen nemen. Dus met een zeer lichte rugzak gingen we op pad. Al na een paar honderd meter kwamen we langs een bijzondere situatie. Bij een paardenmanege liep een soort hangbuikzwijn los over het erf en een stukje verder ook nog een geit. Geen hek of iets om die beesten op het erf te houden, ze liepen daar rustig rond (vanmiddag vertelde Vallerie dat die daar altijd zo rond lopen). 
We waren op weg naar Saint-Jean-Pied-de-Port om daar bij het Bureau des Pèlerins mijn credential, dat ik half april bij een slaapplek had laten liggen, op te halen. Onderweg eerst nog bij een bakker wat broodjes gekocht en met iets oudere Franse voorbijgangers een praatje gemaakt. Iets over tien uur kwamen we bij het Bureau des Pèlerins aan. Van tevoren wisten we niet goed wat we er ons bij voor moesten stellen. Een grote deur staat open en daar zitten vier of vijf mensen op een rijtje die de pelgrims met vragen verder willen helpen. Afhankelijk van de taal die je spreekt krijg je iemand toegewezen. We hadden geluk, net op het moment dat wij binnen kwamen stonden er twee pelgrims op. De mevrouw achter de tafel sprak engels dus dat was voor ons prima. Ik gaf aan dat ik voor mijn credential kwam en dat die naar deze locatie gestuurd zou zijn. Binnen een minuut had mevrouw de envelop met daarin mijn credential gevonden. Ze vroeg zich wel af hoe ik het voor mekaar had gekregen dat ik die ergens had laten liggen. Ik had mijn gele Alzheimer shirtje weer aan en wees voor naar mijn shirt. Toen ik het 19 april kwijt was kon ik wel janken (en heb dat ook gedaan), nu hebben we er maar om gelachen. We hebben er maar meteen een stempel van Saint-Jean-Pied-de-Port in laten zetten. In die paar minuten dat wij daar binnen waren had zich al wel een rij gevormd met pelgrims die ook nog wat  vragen hadden. Toen we buiten kwamen moesten we eigenlijk wel lachen, wat hadden wij geluk gehad dat we direct aan de beurt waren. Er stond al een rij van minstens 20 pelgrims. 
Een paar deuren verder was een winkel voor pelgrims. Alles wat je nodig hebt voor de Camino is daar wel te koop. Ik heb er een paar nieuwe rubber doppen gekocht voor onder mijn wandelstokken en een korte broek. Ton heeft een regenponcho en een shirt gekocht en we hebben een boekje over de Camino del Norte gekocht want dat is de route die we in Spanje willen gaan lopen. 
In de kerk van Saint-Jean-Pied-de-Port hebben we een kaarsje aangestoken. Op een terrasje hebben we een kopje koffie met gebak op. Bij de bank nog wat contant geld gepind en bij het Bureau voor toerisme hebben we geprobeerd om wat informatie over de route richting de kust te krijgen. Allemaal dingetjes die ook eens geregeld moesten worden en dan is het fijn als dat allemaal lekker vlot verloopt. Rond half twaalf hebben we Saint-Jean-Pied-de-Port verlaten en zijn we de lange-afstandsroute GR10 gaan volgen. We hadden met Vallerie afgesproken dat we rond twee uur zouden bellen om af te stemmen waar ze ons op kon pikken. Toen de GR10 van asfalt pad over ging in bergpad hebben we er toch maar voor gekozen om die route los te laten en met Google Maps verder te gaan. Iets voor drie uur was Vallerie op de afgesproken plek en zo waren we een keer lekker op tijd klaar. Vooral met dit erg warme weer is dat wel lekker. Ik moet er eigenlijk niet aan denken dat we elke dag al om drie uur klaar zouden zijn. Voor een keer is lekker, zo kon ik al lekker op tijd aan mijn verslagje beginnen.
Om zeven uur hebben we weer lekker gegeten met Vallerie. We kregen eerst een gazpacho (soort koude soep) met frisse komkommer erbij. Daarna een pasta met een soort goulash gerecht maar dan met schapenvlees (specialiteit van deze streek). En dan nog een lekker fris citroenijsje na. Het voorgerecht vind ik in de warme vorm lekkerder maar verder weer heerlijk gegeten hoor.
We hebben nog gezellig wat nagepraat met Vallerie want we zijn vanavond de enige gasten bij Vallerie. Morgenvroeg hebben we om zeven uur ontbijt afgesproken en daarna brengt ze ons weer naar de plek waar ze ons vandaag opgepikt heeft. Nu drinken we nog even lekker een biertje buiten in de tuin en gaan we zometeen weer op tijd slapen.

Groetjes en graag tot morgen,

Alfons

https://www.relive.cc/view/v7O95X2xdLO